Нястомны шыпшыннік! Хоць блізіцца захад, плыве адвячорак — твой зараснік днее, прасвечаны зыркімі сонцамі ягад, гасцінец з абодвух бакоў палымнее. Вось-вось і насупіцца восень глухая, ты ж радасна свеціш ад вёскі да вёскі, і весела квецень твая палыхае, шчасліва халодныя ззяюць пялёсткі. Хоць снежныя хмары збіраюцца дзесьці — у неба з калючага лезеш адзення. Далей — у зіму — парываешся несці трываласць пладоў і нястомнасць цвіцення.
Прыкінь і падумай...
Прыкінь і падумай, які ты шчаслівы — багаты ўладальнік палёў узараных... Ты ўпэўнены сейбіт дагледжанай нівы, дзе пні выкарчоўваў твой прашчур старанны, што век свой кароткі гультайствам не бэсціў. Штодзённа, як з даўняга часу вялося, не так для сябе — для нашчадкаў ён песціў сваёй дабрыні і надзеі калоссе. Уведаць жадаеш — і гэтым заняты, — чаму ўсе прароцтвы дзядоў не збыліся, аматар і зух выпрабоўваць зярняты, зярняты, што ў спадчыну нам дасталіся. Як сталася, што пад пагрозай світанні і сонца? Імгненне — і згінуць адразу... Збянтэжаны, Цяжкія ставіш пытанні. А мусіць, галоўнае — нашы адказы. Чытаць цалкам: http://www.vershy.ru/content/prykin-i-padumai
О, дзень вясёлы, шматгалосы, Ідзеш ты шпаркаю хадой. Пашлі мне ясныя нябёсы І рэчку з цёплаю вадой. Пашлі мне, новы дзень, удачу – Шчаслівым быць зусім не грэх, І не даводзь мяне да плачу, І прынясі сягоння смех. Хачу, каб сон мой добры збыўся, Каб я блінцоў наеўся ўсмак, Ні з кім не біўся, не сварыўся, Не пудзіў кошак і сабак. Хай будзе ў нас навокал згода, Усцешыцца мая радня, Хай будзе між людзьмі лагода І запануе дабрыня. І цэлы дзень са мной таксама Хай дзень шчаслівы пражыве.
Рокеры
Дзе тут цягацца з імі цыганцы! Ажно калоціцца сцэна шырокая. Перахліснуліся песні і танцы. Юны запал узрываецца... Рокеры! Рокеры, выйшлі з падполля цяпер вы (згінь, кансерватар! Кры-ывіцца ён яшчэ...). Гэта ж такое свята для нерваў, гэта такое жывое відовішча! Рыцары вы маладыя без страху — хтосьці пужлівы, пачуўшы, аж стуліцца... Добра, што з гэткім вялікім размахам вы супраць нечага ўсё ж пратэстуеце. Вашых паклоннікаў — цэлая плойма: «Не завалялася лішніх білецікаў?» ...Можа б, вы толькі спявалі па-свойму — вам бы айчынных паболей сюжэцікаў! Штосьці б даўжэй у душы затрымалася, думка каб ззяла пад шумнаю шапкаю. Болей бы сэнсу! Каб не здавалася: нехта бразгоча пустою бляшанкаю… Чытаць цалкам: http://www.vershy.ru/content/rokery