Жыцце
Жыцце-тэатр,а людзі ў ім акцеры...
Вільям Шэкспір,і сапраўды ўсе так.
Акцеры мы,але ж і рэжысеры,
Бо ставім мы свайго жыцця спектакль.
Мы самі выбудоўваем сюжэты
І павароты ўсе сваіх дарог.
Адначасова стомленаму свету
Мы прамаўляем доўгі маналог.
Шчасліўчыкам,відаць,не будзеш век ты,
На тэатральнай сцэне-штурхатня.
Бываюць і правальныя праекты,
Здараецца нікчэмная гульня.
Згуляць хоць як-заўжды вялікі сорам,
А б'юць у ладкі-радасна да слез.
Прыемна быць уласным рэжысерам,
Ды рэжысер галоўны-гэта лес.
Каханне
Смутак-як рукой...
Ты-хвіліна зорная.
Ты-мой непакой,
Ты-мае снатворнае.
Ты-сэрцабіцце
У грудзях напеўнае.
Ты-як забыцце
Самае прыемнае.
Ты-як лепшы міг
Шэрай недарэчнасці.
Ты-мой ускалых
На секундах вечнасці.
Фiласофiя
Жартуе,нібы з мышшу,лес са мной.
І ен ужо мае цярпенне выграб.
Дзяжурыць неадступна над душой,
А быццам адступае-робіць выгляд.
Амаль заўжды ў прэтэнзіях сваіх
Непастаянны ен са мной чамусьці.
То ўбок адыдзе на кароткі міг,
То раптам зноўку кіпцюры запусціць.
Ці скажа спачувальна:"Ну,бяжы-
Хай воля раны ўсе твае загоіць..."
Вось я пабег.На нейкім рубяжы
Апомніцца і зноў мяне дагоніць.
Свой крыж уласны несці на плячы
Есць абавязак годны і належны?
Няўжо ен марны спосаб-уцячы
Аднойчы ад апекі непазбежнай?
